Make some noise....Be aware of snakes

De titel wordt zometeen uitgelegd... We beginnen bij het einde van blog 1 en dat is volgens mij de aankomst van DE zeilrace Sydney-Hobart. Ook al waren we niet echt in de buurt, het was de moeite waard om 6 uur naar Hobart te rijden om de finish mee te maken. Het is een legendarische zeilwedstrijd en nu we toch in de buurt zijn. “ You are zig zagging your way through the country” volgens sommige Aussies.

De finish van de eerste 2 boten was een verschil van 3,5 minuut. En dat is erg weinig vanaf Sydney. De afstand is ongeveer 680 mijl en ze deden er nu 2 dagen en ongeveer 6 uur over (als ik het me goed herinner). Na de finish was het een kleine domper dat er protest werd aangetekend van nummer 2 naar nummer 1. Ze hadden “ outside assistance” gekregen was het protest. De volgende ochtend om 10 uur zou er meer bekend zijn. De nummer 1 bleef echter nummer 1. De navigator vroeg aan de helikopter wat voor zeil de andere op had staan omdat hij deze zeilen zelf ontworpen had. Hij was gewoon nieuwsgierig naar zijn “ baby”. Het protest werd dus verworpen en alles bleef bij het oude. Tegelijkertijd begon het Taste Festival in Hobart en dat was erg leuk. Allemaal standjes met lekker eten, lekkere wijn, live optredens van Australische bands. Kortom; Ilse was helemaal in haar element .

Na 2 dagen Hobart, voorraad eten en water inslaan, accus laden en warme douches (oh wat is dat toch een luxe!) zijn we richting het zuiden gegaan en Oudjaar doorgebracht op Bruny Island. We wisten niet zo goed wat we moesten verwachten qua drukte want het is midden in de Christmas Holidays. Een aangezien we ook graag golven wilden om te surfen zijn we naar dit eiland gegaan. Vorig jaar zijn we hier ook geweest en dat was toen erg goed bevallen. De drukte bij de ferry leek wel de boot naar Texel 20 jaar geleden. Waar we in NL niet snel de zomerse drukte zullen opzoeken, stonden we nu 1,5 uur in de file te wachten om aan boord te gaan. Het was 30 graden, dus lekker aqua joggen in de file..... We wisten dat de kans groot was op drukte, dus eigenlijk waren we ook niet verrast. “ open ingaan en over je heen laten komen” is de beste tactiek. Een andere versie is hiervan: “ if you can’t beat them, join them”. En daar moet je je maar een beetje aan houden in de vakantie periode. Op gratis camp sites en in Nationale Parken zijn sommige Aussies toch wel rare mensen. Het is een soort mix van Tokkies en Hill Billies. De muziek gaat vol aan, ketting zagen draaien overuren om het vuur brandend te houden, aggregaten draaien 8 uur lang en zetten ze het liefst weg bij de buren dan deze bij de eigen caravan of camper trailer te zetten. Met Oud en Nieuw stond er een hele familie op een meter of 100 afstand dus die konden we mooi in de gaten houden. Als je even goed oplet weet je binnen 10 minuten alle namen van de kinderen omdat Mama alleen maar loopt te schreeuwen. Sinds we gehoord hebben dat ouders AUD 4000,00 per kind krijgen ga je toch wel heel anders naar die volle achterbank kijken waar er 4 of 5 op zitten. En een beetje respect voor Moeder Natuur valt soms ook ver te zoeken als je ‘s avonds een hoop gekraak in de bush hoort op de camping (hout sprokkelen) je aluminium blikjes bier en doppen in het vorige kampvuur aantreft en het eigenlijk op sommige plekken een grote rotzooi is die ze achterlaten. Kortom; het is soms een raar volk. En uiteraard geldt dit lang niet voor iedereen. Desondanks vinden we het nog steeds prachtig hier. De drukte op de campings op Bruny island viel gelukkig mee, of we hebben gewoon geluk gehad toen we net aan kwamen rijden. We hebben nog een gave 4WD track gereden met veel omgewaaide bomen. Maar bij boom nr. 3 hadden we minder geluk. Waar we bij boom 1 en 2 nog net tussen door konden rijden, was boom 3 midden op de weg gevallen. Geen doorkomen aan en dan snap je ook weer waarom al die Aussies een kettingzaag in de auto hebben liggen. Erik wil er ook graag 1 voor zijn verjaardag....

Oudjaar hebben we doorgebracht op Bruny Island. En met een Amerikaans prairievuur zoals Erik dat noemt hebben we 2011 voorgoed verbrandt. Een jaar waarin we zakelijk niet graag terug willen kijken. En met hetzelfde vreugdevuur hebben we 2012 ingewijd. Vele malen proostend op veel segway tours, mooie evenementen, veel geluk en liefde en gezondheid en vooral een beter zakelijk jaar! Met de warme kooltjes achter ons latend zijn we de volgende dag weer terug gegaan naar het vaste land (dit keer geen file ;-) en hop weer richting het Noorden. We keep on zig zagging..... De Noordkust en Noordoost kust hadden we nog niet gezien, dus begonnen we bij Marawpanu National Park. Een mooi park, aan een riviermonding en prachtig strand. Heerlijke ruime plekken waar je ook fikkie kunt stoken ’s avonds. Met oudjaar schijnt het hier een gekkenhuis te zijn geweest; jetski’s, vissers, zwemmers, vliegende tapijten achter speedboten, waterskiers noem maar op. Als je ’s ochtends om half 8 wakker wordt van een jetski dan moet je niet raar opkijken. Het is ook wel mooi: live and let live en ze laten elkaar gewoon allemaal lekker hun gang gaan. Als jij ’ s ochtends om half 8 met je kids wil waterskien, dan moet je dat vooral lekker doen. Niemand die er wat van zegt. Die kleine is lekker een paar uur op het strand gaan lopen. Erik ging een bush walk doen door een soort steppe landschap. Hij heeft daar zijn 1e kleine slang gezien. Ik was blij dat ik lekker op het zand liep....... De volgende dag merkte ik wel dat ik teveel zon had gepakt, ondanks hoed en veel zonnebrand. Buikpijn, hoofdpijn, keelpijn, kortom; ellende. De zon is echt “brutaal” hier. Geen ozonlaag, hij hakt erin en je wordt direct gestraft als je niet oplet. Daarna is er nog een flinke verkoudheid overheen gekomen en ben ik groot aandeelhouder geworden van de Hot Coldrex; Een paardenmiddel wat mij erg goed heeft aangedaan. Echter.... na een week loop ik nog steeds zwaar te snotteren en kan ik weer een bijbaantje nemen bij de 0900 lijn. Na het National Park hebben we toen maar even besloten om naar een camping te gaan met normale toiletten. Want als je je misselijk voelt en alleen een dump toilet tot je beschikking hebt, dan ga je vanzelf al overgeven. De rest hoef ik niet uit te leggen denk ik...

In Greens Beach 2 dagen op een heerlijke kneuterige en gezellige camping gestaan. Een heerlijk strand voor de deur om te surfen, zwemmen, vissen, snorkelen, blokarten noem maar op. Alles heel relaxed, erg gezellig en vriendelijk. Erik kon weer even kiten ook al was de wind in Greens Beach erg onstabiel. Dus toen maar even naar het Park terug gereden voor een goede kite sessie. Het fysieke gestel ging langzaam beter. Veel uit de zon gebleven deze dagen. Vanaf Greens Beach weer langzaam aan richting het oosten. In Low Head bij een prachtig kleine maritiem museum geweest; het oude Pilot House. Veel historie, echt een soort Boudewijn Buch museum. Het rif voor bij Low Head heeft veel scheepswrakken en onze leraar Geschiedenis/Aardrijkskunde was helemaal blij met zijn wereldkaart met alle ontdekkingsreizen en namen van de ontdekkingsreizigers erop.
Na Low Head richting Bridport en daar op een enorm grote camping gestaan. Vanaf Bridport naar Waterhouse Conservation Area gereden. Hier staan we nu al een paar dagen op een ruime plek, ook weer bij een mooi breed strand. Geen golven om te surfen, helaas. Allebei nog maar 1 x op de surfboard gestaan. Erik heeft al wel paar keer kunnen kiten. Toen we hier aankwamen kwam er een vrouw naar ons toe die ons een paar mooie plekken aanwees. ‘ but be aware of snakes” zei ze..... Dus ik begon gelijk te gillen terwijl ik nog in de auto zat. Ze vertelde een verhaal dat haar zus een slang in de caravan vond toen ze thuis was. En die zus had hier ook op Waterhouse een paar dagen gestaan. Voor diegene die mij wat langer kennen: ik zat gelijk in het plafond van de auto en alle alarmbellen waren aan het rinkelen. De dag daarvoor had Erik een zwarte slang op het asfalt zien liggen op de weg hier naar toe. Ik zag toen 10 minuten later nog net de staart wegglippen op het asfalt tijdens onze rit. En toen we hier aankwamen de alarmfase ROOD.... Na een paar stress shakes (ja Lucie....) toch maar besloten om hier te blijven staan. Maar het zal waarschijnlijk een kwestie van tijd zijn voordat er echt een slang in mijn gezichtsveld komt. Dus......Make Some Noise....! Wel een ruime open plek uitgezocht. En hier staan we nu een paar nachten. Geen faciliteiten, dus we hebben 40 liter water bij ons, 2 koelboxen vol en een chemisch toiletje. Kortom; we kunnen hier wel een paar dagen staan. De douche bestaat weer uit een duik in de zee en we hebben enorm veel hout meegenomen hier naar toe dus we hebben elke avond een heerlijk vuur. Het eten houden we in de auto, alle deuren en ritsen steeds dicht en vooral heel goed opletten. De kangaroos zijn hier nog erg wild en lopen op een ruime afstand van de tent. De vogels maken bijzondere geluiden, soms lijkt het wel de Apenheul in plaats van Tasmanie. Je ziet voor de deur hoe de moeder kraai haar jongen voert. En dan mag je je kinderen in Nederland niet van school halen voor een wereldreis... Ze snappen er helemaal niets van. Wat dat betreft hebben ze het wel goed geregeld hier. Want hier stimuleren ze juist om je kinderen een jaar mee op reis te nemen.

Vanmorgen (ik schrijf nu op zondag 8 januari) is het enorm gaan regenen. De voorspelling was er al vandaar dat veel mensen hier weggingen. Erik is gister al begonnen met een windscherm te maken en vanmorgen hebben we onze “Occupy” beweging verder uitgebreid met nog een 2e bouwzeil. Om 10 uur vanmorgen al vuur gaan maken, en het is echt zo; Vuur is goed voor het moraal. Het was niet echt koud, maar wel veel regen en wind. En dan gelden de 2 gouden regels van Schip: uit de wind en vuur maken.. Dus zo gezegd, zo gedaan. Nu hebben we een mini huiskamer met open vuur. De keuken is hier ook. En binnen in de tent is de slaapkamer en toilet. Het zwembad is vanmorgen open gegaan... Oh nee, dat was een lekkage in de slaapkamer. Dus de slaapkamer is verzet naar de woonkamer in de tent. Vandaar dat de woonkamer nu buiten is met het open vuur. En terwijl “Jack” de track aan het onderzoeken is of de weg naar buiten nog wel te doen is, rijden hier gewoon nog de Ford Fiesta’s de bush in. Kortom; als een 2WD hier nog kan komen, kunnen wij met onze LaCru zeker nog wel terug naar de bewoonde wereld!
Have a good one!

X van Jane & Jack in the outback !