Een waanzinnige trip komt ten einde

Het is prachtig als je herinneringen van plekken weer worden overtroffen, zoals bij Gnaraloo. We hebben hier een week doorgebracht. Mooie 4x4 tracks ontdekt op het enorme "station" wat ze hier hebben. Er lopen ik weet niet hoeveel schapen en geiten rond op duizenden hectares, dus je moet wel ff opletten met autorijden. En uiteraard huppelen hier ook nog de emu's en roo's tussendoor. Het kiten blijft hier toch wel "trickie' vanwege de vele aflandige wind en je kunt je kite alleen maar oplaten bij eb anders is er geen strand. Golfsurfen is hier alleen echt voor de helden, en dat ben ik nog lang niet.

Na Gnaraloo verder Ningaloo Marine Park naar het noorden gevolgd. Ningaloo is eigenlijk Great Barrier Reef, maar dan dichterbij de kust. Een heel groot rif van een paar honderd kilometer en beschermd natuurgebied. Volgende trip wordt de oostkust en dan kunnen we echt gaan vergelijken, maar Ningaloo is wel echt mooi. We reizen door naar Cape le Grand. Dit nationale park is de laatste 6 jaar wel wat minder wild geworden. Met name de campsites zijn gereguleerd en overal staan paaltjes en hekjes waar je moet staan. Dat is wel jammer, want je voelt je een beetje ingeparkeerd staan. Gelukkig is het niet druk want anders wil je hier echt niet zijn. Het driften langs het rif blijft wel echt spectaculair. Ook hier turtles en "baby" reef sharks van 1,5 meter. Je moet alleen zorgen dat je wel op tijd terug zwemt naar het strand anders ga je via een rip de oceaan op en eindig je, inderdaad, in Afrika.

Via Yardie Creek zijn we Cape le Grand binnen gereden. Een 80 kilometer lange 4x4 weg met een serieuze river crossing. Deze crossing hadden we 6 jaar geleden ook gezien en was ook 1 van de redenen om hier nog een keer terug te komen met een 4x4. Het mooie van het verhaal is dat de crossing nu compleet droog staat! Alleen maar wat zacht zand en je kunt het bijna met een normale auto rijden.

Het is ook warm hier, vandaar dat hier alleen maar Europeanen komen ;-) De Aussies halen het niet in hun hoofd om hier in de zomer te komen. Gemiddeld 42 graden.. Soms weet je van gekkigheid niet wat je moet doen en denk je dat maar in zee moet gaan liggen 's avonds laat. Maar om daar nou te gaan liggen "blinkeren" met al die haaien is niet handig. Met de vliegen valt het over het algemeen mee, maar er was 1 dag bij in Gnaraloo dat met name ik echt gek werd. Na 20 duiken in de zee wist ik echt niet meer wat ik moest doen en zijn we maar een paar uur in de airco gaan rijden. Het beeld van die reclame jaren geleden heb ik vaak in mijn hoofd gehad deze dagen .......

in Sandy Bay heeft Erik een mooie kite sessie gehad, een prachtige lagune met super vlak water. Terwijl ik lig te dobberen geven we elkaar high fives en proberen we elkaar kusjes te geven als hij langs vaart. Aangezien we thuis zelf geen bad hebben, liggen we samen heerlijk te badderen totdat Erik ineens als een gek opspringt en als een wilde schreeuwt: "Eruit Eruit!" We liggen echt in 50 cm diep water hooguit, maar blijkbaar was er een grote school vissen die achterna werd gezeten door een baby shark. En dat ging zeg maar rakelings langs ons. Doordat ik volledig relaxed en romantisch in de armen van mijn man lag had ik het helemaal niet door, maar sprong natuurlijk gelijk op toen Erik wat langs hem voelde zwemmen. Reef sharks eten alleen maar plankton, dus het moet dan toch een klein tiger sharkje zijn geweest zeg maar..... 6 jaar terug zag Erik met kiten een 4,5 meter tiger shark onder hem zwemmen met kiten in dezelfde baai. Het blijkt dus wel dat ze er nog steeds zitten.

Met weer genoeg avontuur achter onze kiezen dalen we weer af naar het zuiden. De afspraak met de garage is ingepland op onze terugweg dus we zijn een dagje met een klein autootje op stap en bezoeken het WA Museum Geraldton. We eren onze NL-se helden uit de VOC tijd die met schepen als de Batavia, Zuytdorp en Vergulde Draeck de westkust van Australië hebben ontdekt en vervolgens allemaal ten onder zijn gegaan op het rif. Ons chauvinisme stijgt als we de NL-se verhalen lezen en vertrouwde rijksdaalders en guldens in het museum zien liggen. We eren ook de Australische helden die zijn omgekomen op HSMA II tijdens de Tweede Wereldoorlog en zijn onder de indruk van het prachtige monument. Het schip is pas in 2008 ontdekt voor de westkust van Australië en alle 645 bemanningsleden zijn omgekomen tijdens een gevecht met de Duitsers.

Na 1,5 dag leveren we het kleine racemonster weer in, betalen heel snel de rekening en kijken maar niet naar de creditcard afschrift....

Onze laatste bush camp is een waar avontuur geworden. Sinds Erik bij Trackerschool Tom Brown in Amerika is geweest beseft hij dat hij nog meer naar zijn gevoel moet luisteren (dit betekent ook vaak dat hij minder naar mij moet luisteren zegt hij ;-) De een vindt het volgende verhaal waarschijnlijk puur toeval, de ander kan er wel wat mee. Kies je eigen versie:
Op het moment dat er 3 wespen in zijn lege bierflesje zaten en hij deze op zijn kop in het zand zette, had hij al het idee dat hij dit eigenlijk niet moet doen. Toch laten staan en na ongeveer een uur kijken we naar de auto en zien we ineens een stuk of 30 wespen rond de auto zwermen. Een paar bij de natte schoenen van Erik, een paar bij de koelbox en nog wat verder rond dwarrelend gezoem. Hmmmm dat ziet er niet lekker uit, wij even aangekeken en serieus binnen 5 minuten zijn er wel een stuk of 200 rond de auto. Ze proberen de koelbox en de eetbox binnen te komen, ze hangen bij de stoelen, tafel, handdoeken, gasfles, overal! We rijden de auto een stuk verder het strand op in de hoop dat de wind ze wegwaait, maar ze blijven allemaal uit de wind achter de auto hangen. Nu komt de ware teambuilding naar boven want er is maar 1 optie: Wegwezen en heel snel! Stuk voor stuk alle spullen wesp-vrij gemaakt, rennen over het strand naar de auto, de een houdt de deur open, spullen erin, deur dicht en de volgende spullen halen. Binnen no-time zit alles weer in de auto en rijden we met gierende banden weg. We durven pas na 15 minuten weer een weggetje naar het strand in te slaan in de hoop dat we van ze verlost zijn. We vinden een mooie spot aan het strand (veel mooier als waar we stonden) en zitten allebei (uiteraard met een biertje) bij te komen van een bizar avontuur. Creapy shit en we hebben er beiden zo onze gedachten over als we uitkijken over de zee. Toeval of pay back time for killing innocent wesps...?

De laatste 2 dagen genieten we van Lancelin, een relaxt dorpje op 2 uur rijden van Perth. Ik pak mijn laatste golven van deze vakantie en Erik maakt een mooie downwinder. Een half uur nadat we allebei uit het water zijn horen we dat de Fisheries Department het strand heeft gesloten omdat er een 2 meter tiger shark is gespot op 100 meter van het strand. Er hangen shark signs bij het strand en we besluiten nu al om de volgende ochtend het water niet meer in te gaan. Ik had graag nog even willen surfen maandagochtend voor de laatste keer, maar we gaan het noodlot niet tarten.

Maandag genieten we van een heerlijke Italiaanse lunch en uitstekende espresso in Fremantle, we zwemmen bij City Beach in Perth, halen onze (tenminste mijn) laatste thick shake en bruinen nog even extra bij. Erik vindt me een klein negerinnetje en is bang dat ik het land niet in kom ;)

Om 18.00 uur word ik bij Perth Airport afgezet en neem met tranen in mijn ogen afscheid van Erik. Het afscheid valt een tikkie zwaar. Het is een geweldige, prachtige, onvergetelijke, avontuurlijke, intense, pure en zo'n mooie trip geweest dat ik tranen heb van blijdschap, dankbaarheid en liefde om dit mee te mogen maken. De 4e trip naar Oz is er weer een om te koesteren.
Erik kan nog een paar uur in het licht rijden richting Esperance om daar een paar dagen door te brengen. Vervolgens heeft hij nog even te rijden om de auto op onze favoriete stek achter te laten: Tasmanië! Mike lacht zich helemaal rot dat hij weer terug komt rijden, maar hij is daar in de meest perfecte handen die we ons kunnen voorstellen. En hij staat dan gelijk aan het beginpunt van onze volgende trip; De Oostkust. Die wordt dan waarschijnlijk gecombineerd met een maandje Indonesië (Bali?) en dan gaan we toch echt ook de oostkust ontdekken. Ik kan niet wachten!

Ondertussen zit ik in het vliegtuig in Dubai te wachten voor de laatste uurtjes naar Amsterdam. Mijn sokken zijn weer aan (voelt raar!) mijn lange mouwen weer uit de tas en iedereen kijkt naar me omdat ik zo bruin ben. Woensdag weer in het ritme komen dan gaan we keihard aan de slag met Oxygen. We hebben er zin in! Erik heeft nog 3 weken te gaan en komt 10 maart terug. Ik mis de prachtige "way of life" nu al maar heb ook weer zin om mijn familie, vrienden en Kite te zien en iedereen weer vast te houden.

Bedankt voor jullie leuke reacties, ik hoop dat jullie hebben meegenoten van onze reis! Tot heel snel, have a good one!
Cheers
Erik en Ilse