it's good to be back in WA

Oh mensen wat is het weer genieten hier! Met de Landcruiser zijn we nog niet eerder West Australië (WA) echt in geweest dus we ontdekken weer veel nieuwe plekken.

Het National Park Francois d'Entrecasteaux in Zuid West was 6 jaar geleden met ons 2WD campertje niet overal toegankelijk en dat was ook duidelijk waarom dat niet zo was... Kilometers lang alleen maar zacht zand, en met bandjes die we terug hebben laten lopen tot 15 psi dein je lekker al golvend over alle hobbels heen. Het is een enorm groot park met prachtige steile cliffs, mooie remote beaches, wederom prachtig helder blauw water en geen hond te bekennen. Af en toe springt er een verbaasde skippy voor je auto of waggelt er een elegante emu naast je, maar anders dan dat is het vooral weer genieten van natuur, rust en ruimte.

We zouden onze bijnamen "Jane en Jack in the outback" niet waarmaken als we ook hier niet weer een keer doodsangsten hebben uitgestaan en wel met het 4x4 rijden op het strand. Op diverse plattegronden in het park stond aangegeven dat je kan rijden op het strand, maar van een paar locals die we tegenkwamen aan het begin van het park hadden we al begrepen dat je sommige plekken niet kunt bereiken door te zacht zand en te veel rotsen. Dus we waren al voorzichtig!
Toch zagen we op 1 strand heel veel sporen staan, dus wij toch even op onderzoek uit. Maar je moet gang houden, anders kom je snel vast te zitten. Je kunt de banden nog wel verder laten aflopen maar dat soort dingen wil je liever niet doen als je al vast staat. De stranden veranderen echter ook nogal snel en als je met 60 km per uur over het strand blaast (gang is alles) kan het in een paar honderd meter in 1 keer heel anders worden. Het strand kan nogal schuin worden, de golven komen wel erg dicht bij de duinen, stukken zand die afbreken van een halve meter waardoor je ineens op of onder een plateautje rijdt, nog schuinere stukken, steeds minder sporen zien etc. etc...... Kortom, mijn hartslag gaat wat sneller kloppen, mijn ogen worden wat groter en als ik zweetdruppels op Erik zijn voorhoofd zie verschijnen, dan weet ik: "ok, misschien moeten we keren" En als Erik dan ook nog zijn best doet om de auto naar boven te sturen, maar de auto zoekt toch zijn eigen weg naar beneden naar die golven..... dan vind je het eigenlijk wel genoeg avontuur op zo'n moment. Keren dus en wel heel snel!
Dat beeld dat die auto zijn eigen weg naar beneden zoekt terwijl je de andere kant op stuurt zal ik niet snel vergeten. Erik nog op het strand wel heel lief en stoer zeggen: "ik had het onder controle" (en dat had hij ook, hij weet echt waar hij het over heeft! hij heeft ondertussen echt veel ervaring met rijden in het terrein) maar eenmaal veilig terug bij het beginpunt toch ook wel toegeven: "nou, dat was wel een beetje de limiet wat de auto daar op het strand aankon". En die hoeveelheid kilo's die op het dak liggen maken het ook niet makkelijker zeg maar ;-)

Zoiezo merk ik na al het off road rijden wel hoe gespannen je (nou ja, ik dan) soms in die auto zit. Want op het moment dat je weer asfalt onder je voeten voelt, ontspannen de schouders, je nek, je handen worden wat minder zweterig en je hele lichaam voelt weer wat relaxter. Maar ja, je komt dan ook wel op prachtige plekken!

In Margret River de helden op 4-5 meter hoge golven in main break zien surfen. Op de kleine golfjes ben ik weer gaan surfen, nou ja surfen....... dat was het hier eigenlijk niet echt te noemen. Meer een centrifuge waar je in terecht komt, diep ademhalen voor de volgende "pounding wave' over je heen komt, op het strand gesmeten worden en na 2 uur erachter komen dat het misschien niet de beste plek is om verder te gaan. Het lichaam zit dan echter al onder de blauwe plekken, je hebt pijn in je knieën en het voelt "a bit sour" aan alle kanten. Ik zit in de fase van de "unbroken wave" pakken, maar de goede golven om dit te leren zijn een beetje schaars. Soms wil je gewoon het water in omdat je denkt en vindt dat je gewoon meters moet maken (en Erik schudt zijn hoofd omdat hij me al waarschuwt en niet snapt waarom ik zo eigenwijs ben). En dan moet je na 2 uur toch wel toegeven dat hij gelijk heeft. Ach de littekens gaan met arnica zalf, littekencreme en op tijd ijs erop doen vanzelf weer weg (toch??)

In Perth hebben we de oom en tante van Erik even opgezocht en toen even 7 uur richting Geraldton gereden. De rit van Castricum naar Driebergen is echt een eitje zodra we weer in NL zijn! In Geraldton een service beurt voor de auto laten doen omdat we al weer 8500 km hebben gereden in 7 weken tijd en gelijk een check laten doen voor nog wat extra reparatie (front swiffle hubs voor de kenner) omdat het toch iets teveel lekt en piept bij het linkervoorwiel.

In Geraldton toch ook weer net iets te hoge golven gepakt (maar het was ook zo mooi clean en aflandige wind!) en weer wat schrammen en schaven rijker op het lichaam. Nu ben ik echt genezen van de te hoge golven en ga alleen nog maar het water in als de omstandigheden goed zijn voor mij.

Nu zitten we in Gnaraloo, echt heaven is het hier. Met ons busje hebben we toen de dirt road en sand track gereden (wederom gang is alles) en toen was het best spannend voor ons. Nu banjeren we er zo makkelijk doorheen: "easy as sundays".
Dit is een pracht plek. Het staat in onze top 3 van plekken in onze vakantie 2007-2008 en dat is het nog steeds. Het is zo'n unieke spot, 150 km van de bewoonde wereld, de plek waar ze kitesurfen, windsurfen en golfsurfen noemen ze hier "tombstones", de ochtend start met prachtige aflandige wind en tussen 2 en 3 draait ie standaard snoeihard naar zuid west. De schildpadden komen hier prachtig traag omhoog met de koppies boven water en je zwemt er gewoon naast. We hebben een mooi kamp opgebouwd met hangmat tussen de bomen, een enorme "awning" (schaduwplek) en uitzicht op die enorme bakken die vanaf Afrika komen binnen zetten. Hier in Gnaraloo 3 Mile Camp komen alleen maar mensen met respect voor de woestijn, de zee, elkaar, de bush camping, de homestead, de sheep station, de natuur, de golven, alle wildlife, de sanitaire voorzieningen etc. etc. De eigenaar wil gelukkig geen asfaltweg anders trekt het een bepaald type mens aan wat ze hier gewoon niet willen. Dan wordt er veel meer rotzooi gemaakt en wordt het een respectloze plek en dat zou doodzonde zijn. Het is te hopen dat het nog jaren zo blijft en dat er niet iemand komt die het commercieel maximaal wil uitbuiten.

We zouden hier maar 2 nachtjes blijven, maar na 1 nacht zijn we weer helemaal verkocht en worden het er in ieder geval een paar meer. Misschien blijven we wel tot het einde, het zou zo maar kunnen. En dat maakt het reizen weer zo fijn. De ene dag denk je dat je links af gaat om de volgende dag toch te besluiten om een andere weg in te slaan. Ze verkopen hier tegenwoordig ijs, bier (!), brood, chocola, beet om te vissen dus eigenlijk hoef je niet eens 150 km te rijden om boodschappen te doen.

Veel liefs uit Gnaraloo!






Jane en Jack